อาณาจักร ไทยมุงอยู่ที่ไหน ?
อาณาจักรแรกของชนชาติไทย เท่าที่นักประวัติศาสตร์ค้นคว้ามาได้พอจะทราบว่า อยู่บริเวณลุ่มแม่น้ำฮวงโห หรือแม่น้ำเหลือง เรียกว่า "อาณาจักรไทยมุง"
ต่อมาผู้คนในอาณาจักรไทยมุงได้อพยพลงมตั้งมั่นอยู่ในแถบลุ่มแน้ำแยงซีเกียงอันอุดมสมบูรณ์ ระยะเวลาที่กล่าวถึงนี้ย้อนหลังไปไกลถึง ๒๕๐๐ ปี ก่อนพุทธกาล จนกระทั่งถึงประมาณ ๓๙๒ ปี ก่อนพุทธกาล อาณาจุักไทยมุง ถูกรุกรานอย่างหนักจากชาว "ตาด" ( TATAR) ในช่วงเวลานี้ชาวอ้ายลาวที่ไม่สามารถทนการกดขี่ได้ จะอพพยพลงมาพร้อมกันทีเดียวทั้งหมดก็หาไม่ แต่เริ่มทยอยอพยพถอยร่นลงมาเป็นพวกเป็นหมู่ เป็นกลุ่ม ตามสายสัมพันธ์เครือญาติ โดยยึดแนวเส้นทางของสายน้ำเป็นหลัก และคิดว่าจะเป็นผืนดินที่อุดมสมบูรณ์
ชาวอ้ายลาว แห่ง อาณาจักไทยมุงได้ทยอยอพยพลงมา ตั้งแต่ ๓๙๒ ปีก่อนพุทธกาล
จนกระทั่งถึงปี พ.ศ. ๓๒๘ อาณาจักรไทยมุงก็ถึงกาลอวสานสูญชื่อไป เพราะถูกรุกรานอย่างหนักจากพระเจ้าจิ๋นซีฮ่องเต้ ผู้สร้างกำแพงเมืองจีน รวมระยะเวลาแห่งอาณาจักรได้ ๗๐๐ ปีเศษ
ชาวอ้ายลาวไทยอพยพหนีภัยลงมาทางใต้โดยแยกออกเป็นสองสาย สองกลุ่มใหญ่ๆ ดังนี้
กลู่มที่ ๑ เรียกตนเองว่า ไทยใหญ่ หรือเงี้ยว ซึ่งยังแบ่งเป็นกลุ่มย่อยอีก ๒ กลุ่ม
ไทยใหญ่กลุ่มแรกมาปักหลักอยู่ที่แคว้นไทยใหญ่ ( Shan State ในปัจจุบัน) ได้สร้าง"เมืองนาย"ขึ้น เมื่อปี พ.ศ. ๒๔ สร้าง "เมืองแสนหวี "เมืองสีป่อ " และสร้างเมื่อปี พ.ศ. ๑๐๒ ต่อมาสร้าง "เมืองคัง เมืองหมอกใหม่ เมืองปิ๋ง เมืองป๋อน "
ใหญ่กลุ่มแรกนี้ เคยมีอำนาจสูงสุดด้วยการขยายอานาจลงไปทางใต้ สามารถรบชนะพวก ปะยู (พะยู) บรรพบุรุษของชนชาติพม่า และยึดได้เมืองตะโก้ง ( ย่างกุ้ง) ต่อมาชาวพม่ารวมตัวกันติด ในสมัยพระเจ้าอนุรุธมหาราช (อโนรทมั่งฉ่อ) ระหว่าง พ.ศ. ๑๕๕๓ - ๑๕๙๕ สามารถกอบกู้เอกราชกลับคืนมาได้ จึงสร้าง "เมืองพุกามเป็นเมืองหลวง " แล้วขยายอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวางมาก เรียกว่า อาณาจักรพุกาม (The Empire of Pagan ) ในสมัยนี้พระพุทธศาสนาในพุกามมีความเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมากในย่านนี้ ที่กรุงพุกาม มีซากโบสถ์และเจดีย์ไม่น้อยกว่า ๕๐๐๐ แห่ง กล่าวกันว่าเดิมมีวัดวาอาราม ไม่น้อยกว่า ๑๓๐๐๐ แห่ง
กลุ่มที่สอง อพยพเลยไปปักหลักอยู่ที่ "แคว้นอัสสัม " ในภาคตะวันออกเเฉียงเหนือของอินเดีย ปัจจุบันนี้เรียกตนเองว่า "ไทยอาหม" ทุกวันนี้คนไทยกลุ่มนี้ถูกวัฒนธรรมอินเดียกลืนชาติไปสิ้นจนแทบไม่หลงเหลือความเป็นไทยอีกต่อไป เช่น วัฒนธรรมการแต่งกายนั้นคนไทยกลุ่มนี้นุ่งส่าหรีกันหมดแล้ว
กลุ่มใหญ่กลุ่มที่ ๒ พวกที่อพยพลงไปทางทิศใต้โดยยึด "แม่น้ำโขง " เป็นหลัก บางกลุ่มสร้างบ้านแปงเมืองอยู่ที่ "ดินแดนสิบสองปันนา " ทุกวันนี้ มีเมืองเชียงรุ่ง เป็นศุนย์กลาง จีนเรียกเมือง "จี้ฮง" หมายถึงเมืองรุ่งอรุณ)
กลุ่มนี้เรียกตัวเองว่า "ไทยลื้อ" บางพวกพากันไป "สร้างอาณาจักลาวและหัวพันทั้งห้าทั้งหก" โดยมีเมือง "หลวงพระบาง " เป็นศุนย์กลาง กลุ่มนี้เรียกตนเองว่า "ไทยน้อย"
บางพวกพากันไป "สร้างอาณาจักล้านนา" โดยมีเมือง "หิรัญนครเป็นยางศรีช้างแสน " เป็นศุนย์กลาง กลุ่มนี้เรียกตนเองว่า " ไทยยวน"
บางพวกอพยพไปทางทิศตะวันออกไกลของแม่น้ำโขง โดยยึดผืนดินอันอุดมสมบูรณ์เป็นแอ่งกระทะระหว่างแม่น้ำแดงและแม่น้ำดำ (แม่น้ำดำเป็นสาขาหนึ่งของแม่น้ำแดง) เป็นหลักตั้งแว้นของตนขึ้น โดยมีประมุขหรือพ่อเมือง ๑๒ คน แยกกันปกครอง เรียกแคว้นนี้ว่า "แคว้นสิบสองจุไทย" หรือ แคว้นสิบสองเจ้าไทย "มีเมืองแถน (เดียนเบียนฟู)" เป็นศูนย์กลางกลุ่มนี้ เรียกตนเองว่า "ไทยดำ" ปัจจุบัน อาณาจักรนี้ยังคงอยู่ในประเทศ "เวียดนามเหนือ " มาจนทุกวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น